පොලිටික්ස් ඩොට් එල් කේ - මුල්ලේරියා සටන

ඒ මුල්ලේරියා සටන එකක්. මේ මුල්ලේරියා සටන වෙනමම එකක්. දෙගොල්ලක් ගිනි දවාලේ මහපාර මැද වෙඩි තියාගත්තා. දෙන්නෙක් එතනම මළා. තව කට්ටියක් ඇඩ්මිට් කළා.

දැන් මේ සීන් එක වෙච්ච වෙලාවෙ ලංකාවෙ මීඩියා ටික වැඩ කරපු විදිය බලන්න ලස්සනයි. වෙඩි තබාගැනීම වෙච්ච ගමන් මුලින්ම ගිය නිව්ස් වල කිව්වෙ "මුල්ලේරියවේ දී හටගත් සිද්ධියකින්" භාරත ලක්ෂ්මන් ප්‍රේමචන්ද්‍රත් ඔහුගේ ආරක්ෂකයකුත් තුවාල ලැබුවා කියලා. ඒ ගැන් අදහස් දක්වන අසවලා කියලා ගහන වොයිස් කට් එකක පළාත් සභාවෙ රේණුක තමයි කියන්නේ ඒ දෙන්නා මළා කියලා.

ඊට ටික වෙලාවකට පස්සේ කියනවා දුමින්දත් ඇඩ්මිට් කියලා. ඒත් වෙඩි තියාගත්තා කියලා කියන්නෑ. ඒකට කියන්නේ "මුල්ලේරියාවේ දී හටගත් සිද්ධිය" කියලා. භාරත මැරිලා දවස් දෙකකට පස්සේ තමයි මීඩියා කට්ටිය "වෙඩි වැදීමෙන් මියගිය භාරත ලක්ෂ්මන්" කියන වචන සෙට් එක දාන්න පටන් ගත්තේ. වෙඩි වැදීමෙන් මිය ගියා කිව්වහම නිකං මුල්ලේරියාවේ මිනිස්සු සත්තු දඩයම් කරන්න බැඳලා තිබිච්ච තුවක්කුවක මරු වැල භාරතට පෑගිලා වෙඩි වැදිලා වගේ.

මේ සිද්ධිය වෙලා දැන් සුමාන දෙකක්. තාම කිසිම ඉලෙක්ට්‍රොනික් මීඩියා එකක් දුමින්ද ඇතුළු කණ්ඩායමක් සහ භාරත ඇතුළු කණ්ඩායමක් මුහුණට මුහුණ වෙඩි තියාගත්තා කියලා හරියට කියන්නෑ. භාරත වෙඩි 'වැදිලා' මැරිලා. දුමින්ද වෙඩි 'වැදිලා' රෝහලේ. ඒත් කවුරුවත් වෙඩි තිබ්බා කියලා කතාවක් මෙතන නෑ.

අනික් අතට වෙනදට පොඩි සීන් ලොකු කරගෙන බෙරිහන් දෙන මාධ්‍ය ඔස්තාර්ලා කවුරුත් මේ සීන් එක ගැන "මේක ම්ලේච්ඡ ඝාතනයක්", "මේවා කරන අයට තරාතිරම නොබලා දඬුවම් දෙන්න ඕනෙ" වගේ පොර ටෝක් දෙන්නෑ. බය නැතුව ලියන සමහර පත්තරකාරයෙක් ඇරුණම කවුරුත් මේ ඝාතනය හෙළාදකින්නෙත් නෑ. මීඩියා තියා කිසිම දේශපාලන පක්ෂයක්වත් ඒ ගැන කෙළින් කතා කරන්නෑ.

භාරත එක්ක සමීප සම්බන්ධකම් තිබුණු එහෙම නැත්නම් දුමින්ද එක්ක කලින් ඉඳන්ම ඔරොප්පු ඇමතිවරු කිහිපදෙනෙක් නම් මේ දවස් වල මීඩියාවල දුමින්දට ඇට්ටි හැළෙන්න දෙනවා. ඒත් ඒ අයත් අහන්නැති ප්‍රශ්නෙ තමයි "දුමින්දව ඇරෙස්ට් කරන්නැත්තෙ ඇයි" කියන එක.

භාරතට හිතවත් මිනිස්සු කතා කරන විදිය ඇහුවම මට හිතුනෙ 'නරකම නරක දුමින්ද ෂෝක්ම ෂෝක් භාරතට වෙඩි තියලා' වගේ සීන් එකක්. ඕවෑ ඇත්ත නැත්ත කියවන ඔබට බාරයි. අන්තිමට කියන්න තියෙන්නෙ "අවි ගත්තෝ අවියෙන්ම නැසෙති" කියන එක කවුදෝ කට කහනවට කියලා තිබ්බෙ මීට ශතවර්ෂ ගාණකට කලින් කියලයි.

හිරිමල් හිත - ප්‍රේමයයි රෝමයයි

සැබෑව මා හෙම්බත් කොට තිබුණා.

සිහිනය මා කුළුගන්වා තිබුණා.
දුරකථනය නාද වුණා.

"හෙලෝ"
සැබෑවේ යථ සිහිනයේ මායාව මත බොඳව යමින් තිබුණා.
"හෙලෝව්"
මිණි මිණි ගිගිරි සැලුණා. සිලි සිලි සුළඟ හැමුවා. සිරි සිරි වැස්ස වැටුණා. කර්ණ සංඛ, කර්ණ පත්‍ර, කර්ණ පටහ පටල විනිවිදින්නට ඒ කිසිවක් සමත් වුණේ නෑ. ඒ කටහඬ මා අප්‍රාණික කළා. පැතූ පැතුම් දහසක, පිරූ පෙරුම් සහසක, මැවූ සිහින ශත සහසක, සිතූ සිතුම් කප්පරක හිස්තැන එසැණින් පිරී ගියා.

සැබෑ සිහිනය හෝ සිහිනමය සැබෑව ළඟ මා නතර වී සිටියා. දුර සිටි අප ළං වන්නට පටන් ගෙන තිබුණා. ඇගේත් මගේත් ආදරයට තෙරපී කිලෝ මීටර, මිලි මීටර දශම ගණන්වලට ලඝු වුණා. ඇගේ දෙතොලත් මගේ සවනත් අතර රිසීවරය නොතිබුණා නම්... කන් පෙත්ත හිරි වැටෙනවා නියතයි.

"අද එනවද මාව බලන්න"

***********************************************************************************

පීසා කුළුණේ ඇල වූ හෙවනැල්ල දිගට ඇදී තිබුණා. ඒ හෙවන මටත් මගේ සිහිනයටත්, ආලයටත් හෙවන වුණා. ලෝකය තත්පරයකට වරක් කරකැවුණා. ඒ නිසාම හැම තත්පරයක්ම දිගු වුණා.

පීසා කුළුණේ ඇල වූ හෙවනැල්ල තව තවත් දිගට ඇදුණා.

මං සුපුරුදු විදියට බලා සිටියා... ආදරය මා ළඟට එනතුරු, සිහිනය, ප්‍රීතිය, අසහනය, උමතුව මා ළඟට එනතුරු. අවුරුදු හැත්තෑ එකක් ජීවත් වෙන ඇමරිකන්කාරයෙක් අවුරුදු හතරක්ම බලාගෙන ඉන්නෙ මහමග රතු එළිය කොළ පාට වෙනකංලු. මගේ මුළු ජීවිත කාලෙම මං බලං හිටියෙ ඒ මුහුණ මගේ ආදරේ ඉස්සරහා රතු වෙනකං.

පීසා කුළුණේ ඇල වූ හෙවනැල්ල රෝමයේ කෙළවරට දිග ඇදී තිබුණා.

දිගම දිග ත්තපර අසංඛ්‍යයකට පස්සෙ ඇය පැමිණියා. රෝමයේ පදික මග මත හදිස්සියේ පිපුණු නෙළුම් මල් මත පා තබමින් ඇය පැමිණියා. මම උදාන වාක්‍යය මිමිණුවා.

"අග්ගෝ හමස්මි ලෝකස්ස"

රෝමය මලසුනක් කොට මගේ ජීවිතය ඇය පාමුල පුදන්නට මා සැරසුණා. පීසා කුළුණේ ඇලය යට අපි අපේ ආලය සැතපෙව්වා. දෙනෙත් පියවෙන්නට ඉඩ දී, දෑස් කෙවෙනි අගට සතුටු කඳුළු පුරන්නට ඉඩ දී, ලවන් දෙපෙතිවලට පිපෙන්නට ඉඩ හැරියා.

"හ්...ම්"
සීතල දෙතොල් සහ උණුසුම් ජීවිත.

රෝමය මොහොතකට නතර වුණා. බැස යන හිරු පවා ආලයෙන් මත්ව රතු වුණා. හැමෝගෙම දෙනෙත් විසල් වුණා. අයාගත් මුවින් යුතුව බලා සිටියා. කොතෙකුත් පෙම්වතුන් දැක ඇති, කොතෙකුත් පෙම් රැඟුම් ඉවසා ඇති ප්‍රේමණීය රෝම නගරයට මේ කුමක් සිදු වීද? රෝමවාසීන්ට මේ කුමක් සිදු වීද? ඔවුන් බලා සිටින්නේ අප දෙසද?

පීසා කුළුණේ හෙවනැල්ල වඩාත් දිගට ඇදී තිබුණා.

ඇය හිස ඔසවා පීසා කුළුණ දෙස බැලුවා. රෝමයත්, රෝමවාසීනුත්, ඇයත්, මාත් පමණක් නොව රෝමය පිසගෙන හැමූ සුළඟ පවා පුදුමයට පත් කරමින් පීසා කුළුණ කෙළින් වී තිබුණා.

සැබෑව මට අත වැනුවා. සිහිනය මා හෙම්බත් කොට තිබුණා. සිහිනයේ මායාව සැබෑවේ යථ මත බොඳව යමින් තිබුණා.

දෙයියනේ! මට එයාව ඉඹින්න ඕනෙ.